Miniaturka LUCMIONE ''Wszystko dla niego...'' cz.II

Witajcie. Mam dla was obiecane Lucmione. Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać. Jest to druga część, jeżeli ktoś nie czytał pierwszej serdecznie zapraszam ;) Już niedługo świąteczne Dramione. Miłego czytania.
                                                                                                                                           /Veritaserum

                                                                    Część II

Hermiona szła przez ogród myśląc o wydarzeniach poprzednich miesięcy...Zerwała z Draco, związała się z Lucjuszem, mieszka u niego w domu, a co najlepsze niedługo na świat miało przyjść ich dziecko. Niestety nie wszystko było tak, jak to sobie wymarzyła. Hermiona musiała żyć w ukryciu...gdyby Voldemort dowiedział się, że będą mieć z Lucjuszem dziecko napewno skazałby go na śmierć.Usiadła na trawie i wystawiła twarz w stronę słońca bawiąc się źdźbłem trawy. Skurcz wstrząsną jej ciałem... "Nie to na pewno jeszcze nie teraz'- pomyślała. Wierzyła w to dopóki nie przyszedł następny i następny.
-Lucjusz! -zawołała.
-Tak?Na Merlina! Helen zrób coś z tym!
-Nie jedziemy do Munga ?-pisnęła.
-Chcesz żeby cały plan poszedł w cholerę? Dowiedzą się przecież, żę dziecko jest pół krwi..
Dalej wszystko potoczyło się bardzo szybko, nawet nie wiem kiedy trzymałam w rękach Rose.
-Och Rose...-szepnęłam .
-Draco i Rose...-powiedział Lucjusz, głaskając córkę po głowie.
Mała wyglądała jak moja kopia z wyjątkiem szaroniebieskich oczu Lucjusza.
Ojciec wziął mała w objęcia i zaczął ją przytulać.
Gorsze było to co miało nadejść...
Voldemort razem z grupą śmierciożerców zamieszkał w NASZYM domu.
Siedziałam cicho z Rose w podziemiach zastanawiając się kiedy to wszystko się skończy gdy weszła Narcyza.
-Hmmm....wiedziałam, że tak skończysz Mionko...A było zostać z moim Draconem...przynieś mi wodę...a właściwie to ty Helen...-powiedziała i weszła na górę.
Chwilę później wbiegł do mnie Lucjusz. -
-Wiedzą o Rose...mam ją zabić by udowodnić, że Cię nie kocham.
-Nie...błagam....proszę-lamentowałam gdy on zabierał Rose z kołyski.
Gwałtownie odwrócił się i wszedł do komnaty Helen.
-Pilnuj ją- rozkazał zabierając przy tym jej córkę z kołyski i dając mi ją do rąk.
-Nawet o tym nie myśl...oklumencja....jeśli chcesz uratować Rose.
Złapał Hermionę za ramię i wprowadził do salonu gdzie ucztowali śmierciożercy, pośrodku siedział Czarny Pan razem z Narcyzą i Draco.
-Crucio! -wydarł się Lucjusz.
Krzyknęłam głośno cały czas starając się myśleć, że zabił naszą córkę. Voldemort zaśmiał się widząc moją rozpacz.
-Tak dobrze Narcyzo...cieszę się, żę dbasz o krew.
Hermiona do końca dnia siedziała w podziemiach z Rose. Helen nie odzywała się do niej rozpaczając po śmierci córki. Wieczorem odwiedził ją Lucjusz.
-Kochanie- podał mi kawę i zapas rogalików.Rzuciłam się na stertę jedzenia a Lucjusz zajął się Rose.
-Co teraz będzie? Nie chcę tak żyć....
-Musimy...zniszczyć Czarnego Pana.
-Ale jak? Pomyślałam o Harrym, Georgu, Fredzie, Nevillu oraz innych, którzy zginęli.
-System najlepiej zniszczyć od środka.
-Nie możesz tak ryzykować Lucjuszu...
-Ale chcę! Robię do dla was- odłożył córkę do kołyski- Szybko spakujcie się.
Zrobiłam to co kazał, po czym deportowaliśmy się do Nory.
-Alohomora- szepnął
Na podłodze leżała Ginny.
-NIE!!! -z mojego gardła wydarł się krzyk.
-Nie patrz Mionko- przytulił mnie i zasłonił widok martwej przyjaciółki.
Po policzku ciekła mi łza. Tyle lat wspólnie spędzonych. Ginny była taką nieśmiałą, życzliwą i wrażliwą osobą. Dlaczego to akurat tacy ludzie odchodzą tak prędko. Niestety wojna potrzebuje ofiar. Lucjusz chwycił moją dłoń i deportowaliśmy się. Po chwili staliśmy na plaży przed Muszelką. Zapukał do drzwi, które odtworzyła Fleur.
- Hermiona. Tak miło mi cię widzieć- ucałowała mnie w oba policzka- Uważaj! - już wyciągała różdżkę gdy...
-On jest ze mną- na twarzy Fleur malowało się zdziwienie.
-Wejdźcie- otworzyła szerzej drzwi i wpakowaliśmy się do środka.
Lucjusz wyjaśnił całą sytuację Fleur, która zgodziła się mnie chronić.
-Zajmiesz się na chwilę Rose?
-Tak, z chęcią. Uwielbiam maluszki.
Ujęła dziewczynkę i przytuliła ją. Ukochany złapał mnie za rękę i zaprowadził nad brzeg.
-Pamiętasz naszą pierwszą noc na plaży?
Przytaknęłam a on ukląkł i rzekł:
-Nie wiem czy przeżyje, ale chcę to zrobić...Hermiono wyjdziesz za mnie?
-Ja?- wydusiłam.
-Tak, jesteś kobietą mego życia.
-Lucjuszu...TAK.
Wyciągnął pierścionek z diamentem i założył go na mojego palca.
-Żegnaj Mionko, ucałuj Rose i uważajcie na siebie- pocałował mnie i deportował się do zamku.

                                                                         ***
-Zjedz coś moja droga.
-Fleur, nie chciałam siedzieć ci na głowie.
-Cieszę się, ze tiu jesteś. Mieszkanie samemu jest nudne. Rose to takie pocieszne dziecko.Wzięłam córkę na ręce i położyłam na piasku.
-Zobacz Rose, jaka śliczna babeczka.
-Babecka, sliczna babecka, babecka.
Wojna trwała już pół roku. Co jakiś czas czytałam w ,,Proroku'' o zdradzie kolejnych śmierciożerców. Ministerstwo cieszyło się z takiego rozwoju sytuacji.
-Fleur... mam prośbę...
-Tia...?
-Zaopiekujesz się Rose, jeśli zginę?
Nie mogłam bezczynnie siedzieć, gdy Lucjusz tam za mnie ginie.
-Żegnaj, moja droga.
-Nie żegnam się się, to zbyt trudne.
Gorąca łza spłynęła mi po policzku.Deportowałam się w sam środek bitwy.
-Crucio!
-Avada Kedavra!
-Drętwota!
Zaklęcia były wszędzie miotane.Ujrzałam Lucjusza walczącego z Voldemortem. Unikając zaklęć zakradłam się za kolumnę i szepnęłam:
-Expeliarmus.
Różdżka Voldemorta wyleciała w powietrze.
-Lucjuszu, łap- rzuciłam mu Czarną Różdżkę, którą złapałam.
-AVADA KEDAVRA! - ryknął Lucjusz.
Voldemort krzyknął i zamienił się w czarną chmurę.
-Curucio- jakiś śmierciożerca rzucił we mnie zaklęciem. Czułam jak gorący prąd trzepie moje ciało. Krzyczałam coś a Lucjusz niósł mnie na rękach. Płakałam bo ból był nie do wytrzymania. Paraliżował mnie. Chciałam już zasnąć, na zawsze.